Raman Spectrophotometer
دستگاهوری طیف بینی رامان در اصل بسیار ساده است، زیرا تنها چیزی که لازم است، تجزیه و تحلیل تابش پراکنده شده توسط نمونه است. اما به علت ضعیف بودن علامت های ایجاد شده نسبت به باریکۀ برخورد کننده (حدود ۱۰-۷ بار ضعیفتر)، برای تشخیص آنها وسایل و ابزارهای با کیفیت بسیار خوب لازم است. منبع تابش اثر رامان نسبتاً ضعیف است، بنابراین، در دستگاه رامان باید از یک منبع با شدت زیاد استفاده کرد. مفیدترین منبع قوس جیوه است، که امروز نیز استفاده می شود. از این منبع، با استفاده از صافی های مناسب و به دست آوردن یک طول موج منفرد استفاده می شود. خط به دست آمده از قوس جیوه با طول موج ۴۳۵۸ آنگسترم مطابقت دارد و به طور رایج در طیف بینی رامان استفاده می شود. لیزرها (LASER: Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation ) به عنوان منابع تابش تکفام و با شدت مناسب، برای ایجاد طیف رامان با کیفیت خوب و مطلوب استفاده می شوند. در واقع، علت اصلی توجه مجدد به طیف بینی رامان در اوایل دهۀ۱۹۶۰، کشف و توسعۀ فناوری لیزر است. قبل از توسعه لیزرها به عنوان منابع تحریک، طیف بینی رامان از معایب زیر رنج می برد
- برای نمونه های شفاف، بی رنگ و غیر فلوئورسانس استفاده نمی شد
- شدت کم اثر رامان به محلول های نسبتاً غلیظ نیاز داشت
- حجم بیشتری از نمونه نسبت به طیف بینی زیر قرمز نیاز داشت.
این سه محدودیت اصلی در استفاده از طیف بینی رامان بود، ولی با استفاده از لیزرهای هلیم – نئون بر این معایب غلبه شده است. در بیشتر طیف سنج های رامان اولیه از لیزر یون آرگون به عنوان منبع استفاده شده است. دامنه کاربرد رامان با استفاده ازمنابع لیزری به طور وسیعی توسعه یافته است.