طیف بینی رامان
براي اولين بار رايلي (Rayleigh) پراکندگی نور در زاویه 90 درجه نسبت به نور برخوردکننده به ماده را مشاهده كرد. سپس در سال 1928، یک فیزیکدان هندی به نام سي. وي. رامان (C. V. Raman) كشف كرد كه هر گاه يك ماده جامد، مايع و گاز در معرض نور تكفام قرار گيرد، علاوه بر فركانس نور ورودي به نمونه، فركانس هاي ديگري كمتر يا بيشتر از آن در طيف آن مشاهده مي شود. اين پديده به اثر رامان معروف است و اساس یک روش طیف سنجی به نام طیف بینی رامان است. طیف سنجی رامان معمولاً به عنوان اثر انگشت برای شناسایی و تعیین ساختار مواد مختلف در علوم پایه و مهندسی استفاده می شود. طیف سنجی رامان مکمل طیف سنجی زیرقرمز یا FTIR است و در جاهایی که نمی توان از دستگاه زیرقرمز برای شناسایی و تعیین ساختار مولکول ها استفاده کرد، می¬توان از طیف سنج رامان استفاده کرد.
طیف سنج رامان علاوه بر آنالیزهای روزمره و پژوهشی در شیمی، در سایر علوم و مهندسی، مانند فیزیک، زمین شناسی، مهندسی معدن، نانوفناوری، صنایع دارویی، غذایی و غیره کاربرد دارد.
